Ten laatste kwamen zij aan een grote ijzeren poort die vanzelf openging. Ik zag bij dit alles dat het licht rondom hen niet verder straalde dan binnen de ruimte die zij doorwandelden (niet verder dan om te zien waar zij hun stappen moesten zetten). Afdalend gingen zij een straat ver en dan verdween de engel en ik zag Petrus geheel verwonderd staan. Hij had tot nog toe gemeend dat alles in een droom gebeurde. Nu kwam hij tot het bewustzijn en hij zag dat hij inderdaad uit zijn kerker verlost was. Hij ging vervolgens door een poort en over een riviertje (in de stadsvallei) en hij kwam als buiten de stad, wat ik echter niet zeker weet, want in Jeruzalem waren ten gevolge van de heuvelen vele afscheidingen (binnenmuren die de wijken scheidden), maar ik zag genoeg dat het huis van Joannes Markus’ moeder niet in de eigenlijke stad lag, maar afgezonderd en vóór een poort. Binnen in dit huis zag ik vele gelovigen en leerlingen in gebed in een zaal onder een brandende lamp verzameld; zij hielden zich muisstil verborgen en hadden de vensters behangen en afgeschermd, opdat buiten geen licht zou te zien zijn. Ik zag dat Petrus aan de deur van het voorhof aanklopte (ostium januae: de deur van de voorplaats) en dat een dienstmeisje van binnen aan de deur kwam luisteren. Toen Petrus, na zich bekend gemaakt te hebben vroeg dat men de deur zou openen, liep het vol vreugde weer naar binnen en bracht het blijde nieuws aan de aanwezigen. Dezen konden het nauwelijks geloven en ik zag Petrus opnieuw aankloppen en dat hierop verscheidenen naar de deur liepen en ze openden. Nu trad Petrus binnen en zij omhelsden hem overgelukkig, maar hij bleef hier niet lang; hij gaf hun een teken zich stil te houden, vertelde hun dan zijn verlossing, verliet het huis en verwijderde zich. Volgens Hand. 12, 10 ging Petrus met de engel de eerste en tweede nachtwacht voorbij en kwam aan de buitenpoort die in de stad uitkomt en die vanzelf openging. Fascikel 35 146