Na meerdere dagen in de bergen gezworven en rondgespeurd te hebben, begonnen zij gebrek aan water te hebben. Zij vroegen aan enige vrouwen die in hun nabijheid aan de arbeid waren of nergens in deze omtrek water te vinden was en kregen tot antwoord: “Bij het klooster (‘Deir’ = huis = klooster) van Panaja Kapulu!” Opeens ontdekten zij nu de ruïne van een huis midden tussen de rotsheuvelen. De zienster zegt dat men op de berg achter het huis Efeze en de zee kan zien; zij trokken dus naar boven en constateerden de juistheid van deze mededeling. De verkenners waren overtuigd de plaats en het huis, die de zienster zo duidelijk had beschreven, gevonden te hebben. Welke was ook de verrassing van de ontdekkers niet, toen zij op 15 augustus, feest van Onze Lieve Vrouw Hemelvaart, een groep pelgrims daar ter bedevaart zagen komen. Ondervraagd bleken het christenen van Kirkindje te zijn, die hun jaarlijkse bedevaart deden. Nu bleek verdere twijfel niet meer mogelijk. Na de ontdekking van het huis kocht moeder Maria de Mandat Grancey met de opbrengst van haar familiebezit de ruïne aan en daar omheen een uitgestrekt terrein, omdat, volgens K.E., ook Maria’s graf zich in de omgeving moet bevinden. Dit alles is nu het eigendom van de vereniging van Panaja Kapulu, gesticht in 1951 door Mgr. Descuffi, aartsbisschop van Izmir, en erkend door de Turkse regering (cfr. Maria Midd. april, 1963, 26 29). *** Na dit betoog kan men met quasi zekerheid besluiten dat Maria haar laatste jaren te Panagia Kapulu heeft doorgebracht en ook van daar ten hemel is opgenomen. Iedereen begrijpt dat men te Jeruzalem, waar zoveel heilige plaatsen zijn, ook een graf van Maria heeft willen hebben om de godsvrucht der toestromende pelgrims tegemoet te komen, doch men begrijpt niet hoe men zo iets zou hebben kunnen uitvinden te Efeze, indien Maria daar niet werkelijk had gewoond en gestorven was. *** Fascikel 34 23