haar absorbeerde; zij kon niets anders denken dan: “Jezus is hier niet meer!” Ik zag haar in die stemming enige schreden vóór het graf heen- en weerdwalen als iemand die verward en verstrooid iemand zoekt; haar lange haarlokken hingen links en rechts over haar schouders naar voren neer. Met beide handen streek zij eens de haarmassa over haar rechterschouder naar achter; even later vatte zij met beide handen de beide haarbossen en sloeg ze naar achter; dan wendde zij haar blikken in het rond en bemerkte tussen het struikgewas achter een palmboom, een tiental stappen ten oosten van de grafrots204, waar de tuin begint te stijgen naar de stadsmuur, een lange witgeklede gestalte in de morgenschemering. Terwijl zij er onstuimig naartoe liep, hoorde zij nogmaals deze woorden: “Vrouw, waarom weent gij? wie zoekt gij?” Magdalena meende de tuinman te zien, en inderdaad, ik zag dat die gedaante een schop in de hand en een platte hoed op het hoofd had, die geleek op een stuk boomschors, zoals men er een op zet tegen de zon. Die gestalte was gekleed juist gelijk ik de hovenier gezien had in de parabel die Jezus kort vóór zijn lijden te Betanië voor de vrouwen vertelde. De verschijning verspreidde geen licht en was niet schitterend, maar als die van een mens met een lang wit kleed, die men in het halfduister ontwaart. Op de vraag: “Wie zoekt gij?” antwoordde Magdalena aanstonds: “Mijnheer, indien gij Hem elders hebt gebracht, zeg 204 Ten oosten van de grafrots. – Meer ten noordoosten dan recht ten oosten. Dit volgt uit het reliëf van de bodem. Recht ten oosten verheft zich de Kalvarieheuvel. In noordoostelijke richting stijgt de bodem geleidelijk tot tegen de muur. Ook wordt in de H. Grafkerk, op grond van een traditie, de plaats van Jezus’ verschijning aan Magdalena aangeduid 15 m ten noordoosten van het H. Graf. De plek wordt aangeduid door een ingelegde steen. Het altaar op deze plaats is aan Magdalena gewijd en heet “Raak Me niet aan”. Fascikel 32 722