Ik zag dat hij geen priester was, doch slechts diaken en dat hij in deze hoedanigheid veel rondreisde, Christus predikte en als ooggetuige zijn lijden en Verrijzenis aan de mensen vertelde. De vrucht van dit apostolaat was de bekering van ontelbare mensen en ook de genezing van vele zieken door aanraking van een fragment van de heilige lans, dat hij in een korte staf bewaarde en altijd met zich meedroeg. Ook droeg hij steeds een gedeelte van het heilig bloed bij zich, dat men onder het kruis op de grond had verzameld. De Joden zag ik tegen hem en zijn 2 gezellen vol haat en verbittering, omdat hij de waarheid van Jezus’ Verrijzenis overal verkondigde en hun wreedheid, leugens, kuiperij en omkoping van de getuigen aan het daglicht bracht. Dientengevolge zag ik hoe op aanstoking van de Joden Romeinse soldaten in het vaderland van Longinus kwamen met de opdracht hem te arresteren als deserteur, die zonder ontslag de krijgsdienst ontvlucht was en nu overal onrust stookte; zij moesten hem terechtstellen. Ik zag hem op zijn akker aan het werk, toen die soldaten daar voorbijtrokken. Hij nodigde hen in zijn huis uit, herbergde en vergastte hen. Zij wisten niet wie zij voor zich hadden en toen zij hem in vertrouwen het doel van hun komst in dit land te kennen gaven, liet Longinus zijn 2 vrienden roepen, die niet met hem in zijn huis woonden, doch in een soort ermitage of kluizenaarsstichting in de buurt. Toen zij aangekomen waren, openbaarden hij en zijn vrienden zich aan de soldaten als de mannen tegen wie zij afgezonden waren. Het was juist een geval zoals dat met de heilige tuinman Fokas. Deze bekentenis vervulde de soldaten met spijt, want zij hadden een hartelijke genegenheid voor hem opgevat. Ik zag hem nu met zijn 2 gezellen naar een naburig stadje gevankelijk weggeleid worden en daar een verhoor ondergaan; zij werden niet opgesloten. Ik zag hen een paar dagen als gevangenen die zich vrijwillig overgegeven hadden, onbewaakt Fascikel 32 672