was een rode schijn als een gloeiende kring. Hierop werd de hemel geheel donker en de sterren begonnen rood te schemeren. Een buitengewone verschrikking overviel mensen en dieren. Het vee loeide in de weide en zette het op een lopen; de vogels zochten een schuilhoek en streken in benden op de hoogten in de omgeving van de Kalvarieberg neer124; men kon ze met de handen grijpen; het spotten viel stil. De Farizeeën zochten nog naar een natuurlijke verklaring van het hele wonder, doch daar zij er geen vonden, werden ook zij door een inwendige angst overvallen. Alle mensen hieven hun ogen ten hemel; velen sloegen op hun borst wrongen zich de handen en riepen uit: “Zijn bloed kome over zijn moordenaars!” 124 Over hoogten of kleine heuvelen in de Tuinenwijk, zie nr. 1919, voetnoot 115. Benden vogelen streken erop neer. De schrik van de vogelen zal gedeeltelijk natuurlijk, gedeeltelijk ook wel bovennatuurlijk geweest zijn. Ook hun opkomst in benden is natuurlijk te verklaren. Door die haastige, ongewone en onverwachte duisternis zijn ze opgeschrikt. “Op een goede vrijdag om 3 uur in de namiddag, bevond ik mij”, vertelt Sertillanges, “op het terras van de basiliek, boven de plaats zelf waar het kruis had gestaan. Opeens zag ik een vlucht zwaluwen de lucht vervullen. Het kleine ijzeren kruis was het middelpunt geworden van een wolk vogelen. Scherpe, zachte, luide, onderdrukte tonen kruisten elkaar in alle richtingen. Wie weet of Jezus, op dat zelfde uur, in doodstrijd gedompeld, geen getuige is geweest van hetzelfde kwetterend concert, en niet met een goelijke glimlach dit rumoerig, maar onschuldig geschater heeft beluisterd.” (Ce que Jesus voyait du haut de la croix, 15). Velen zullen met mij menen dat Jezus geen grote lust had om zich met de neerstrijkende vogelenbende bezig te houden en er zich in te vermeien (= zich verpozen, zich verlustigen). Een andere, nl. P. Verhaege, o.m.i. die de Goede Week te Jeruzalem meemaakte, schrijft eveneens: ”Boven het hoofd van Jezus cirkelen duizend ooievaars die ieder jaar rond Pasen hun weg vinden naar Jeruzalem.” (Voorp. 1957, blz. 34). Fascikel 31 492