Zo werd ik op de vooravond van het Sint-Jozefsfeest uit de smartelijke passietaferelen overgeplaatst in een troostvol visioen op de kinderjaren van de H. Jozef. Het voorkomen van de H. Maagd en Magdalena. 1888. Op heden, zondag van Laetare en feest van de H. Jozef, heb ik geen passievisioenen gehad, maar toch heb ik de H. Maagd gezien en zij heeft in herinnering gebracht wat ik vergeten was of niet volkomen begrepen had. De wangen van de H. Maagd zag ik heden bleek en ingevallen; haar neus was fijn en lang en haar ogen bijna bloedrood van het wenen. Geheel haar verschijning is wonderbaar en onbeschrijfelijk eenvoudig, natuurlijk en toch statig en waardig. Ofschoon zij sedert gisteren en de gehele nacht vol schrik en angst in het dal van Josafat heen en weer heeft gedwaald, de straten van Jeruzalem heeft doorlopen, tussen het volk is gedrongen, toch zien haar klederen er zeer fatsoenlijk en volstrekt niet verwaarloosd uit; er is zelfs geen vouw in haar kleed, die niet een indruk van heiligheid op mij maakt. Alles in haar is zo natuurlijk en eenvoudig, zo ernstig, zo ongerept en onschuldig. Haar manier om rondom zich te zien is zo voornaam. Wanneer zij het hoofd maar even omwendt, valt haar sluier in zulke eenvoudige, reine vouwen, waaruit als het ware heiligheid spreekt. Haar bewegingen zijn rustig en zelfs te midden van de geweldigste droefheid is heel haar doen eenvoudig en bedaard. Haar kleed is weliswaar vochtig van de nachtdauw (cfr. fasc. 2, nr. 60, voetnoot 128) en van de overvloedige tranen, doch zeer ordentelijk en verzorgd. Het is onmogelijk in woorden uit te drukken hoe schoon zij is, doch niet op een zinstrelende, maar bovennatuurlijke wijze, want alle schoonheid in haar is tegelijk onbevlektheid, reinheid, waarheid, eenvoud, waardigheid en heiligheid. Fascikel 30 357