Daar na de opsluiting van Jezus in de kerker, de meeste toeschouwers zich verwijderden, bleven de poorten van de pleinen open. Nadat Maria bijgekomen en weer opgestaan was, verlangde zij nader bij haar geliefde Zoon te zijn. Joannes leidde haar daarom met de H. Vrouwen tot vóór de deur van de gevangenis van Jezus. Ach! zij wisten wel alles van elkander, want zij bleven bestendig inwendig met elkander verenigd, doch de trouwste van de moeders wilde ook lichamelijk getuige zijn van het lijden van haar Zoon en zintuiglijk zijn verzuchtingen horen. Hier nu vernam zij deze, maar tevens de smaadwoorden van zijn bewakers. De H. Vrouwen konden daar niet lang onopgemerkt vertoeven, want Maria Magdalena liet haar hevige smart al te opvallend door uitwendige gebaren blijken. Ofschoon de H. Maagd, zelfs in het verschrikkelijkste lijden haar droefheid matigde en door haar waardige zelfbeheersing de eerbied en bewondering afdwong, moest zij toch ook hier nog deze grievende woorden horen: “Is dat niet de Moeder van de Galileeër? Haar Zoon moet aan het kruis, doch niet vóór het feest of Hij moest de verworpenste van de booswichten zijn.” Toen keerde zij terug en begaf zich, door haar inwendige geest gedreven, naar de brandende haard in het atrium, waarbij nog slechts wat achterblijvend gespuis te lanterfanten stond; haar gezelschap volgde haar in stomme smart. Op deze plaats van gruwel, waar Jezus getuigd had dat Hij de Zoon was van God en waar het hels gebroed had uitgeroepen: “Hij is de dood schuldig!” viel Maria door overmaat van droefheid nogmaals buiten kennis. Zij zag er meer stervend dan levend uit en Joannes en de H. Vrouwen brachten haar weg van die plaats. Het gepeupel reageerde hier niet; het zweeg, geheel onthutst; een reine geest scheen hier door de hel te wandelen. De weg bracht het kleine gezelschap andermaal aan de achterkant van het huis, waar het kruis in gereedheid werd gebracht. Fascikel 30 250