Jezus in het oog hield; hij heette Joas en had behoord tot de groep, die op 16 augustus of 23 Ab in de afgezonderd liggende school tussen Sefforis en Nazareth met Jezus over de echtscheiding geredetwist had. Een veertiental dagen geleden had de duivel zich van hem meester gemaakt; het was toen Jezus van Naïm (en Megiddo) terugkwam (21 november). Hij had namelijk tegen zijn innige overtuiging, louter om met andere Farizeeën wel te staan, ingestemd met hun laster dat Jezus een duivel moest in hebben, aangezien Hij als een razende het land bereisde. Jezus had met hem bij Sefforis over de echtscheiding geredewist (fasc. 15, nrs. 587-588). Hij was in onreine zonden. Binnenkomend was de bezetene als razend; hij vloog naar Jezus toe als wilde hij Hem in het aangezicht spuwen. Jezus gaf hem een teken met de hand, waarop de man stil stond. Vervolgens gebood Jezus de duivel uit hem te varen. Nu kreeg de man stuiptrekkingen en ik zag een donkere damp uit zijn mond komen; hij zonk voor Jezus op zijn knieën en kon spreken en hij bekende zijn zonden en bad om vergiffenis. Jezus vergaf ze hem en legde hem als boetpleging op een aantal dagen te vasten en zekere aalmoezen te geven; hij moest zich ook een vrij lange tijd streng onthouden van zekere spijzen, b.v. van knoflook, dat de Joden gaarne en veel aten. Joas’ bevrijding verwekte een grote verwondering, want het werd voor zeer moeilijk gehouden stomme duivelen uit te drijven (cfr. Mt. 9, 33), en de Farizeeën hadden zich hiertoe reeds vele moeite met hem gegeven. Waren zijn landgenoten van Nazareth niet naar hier gekomen, die hem tot Jezus brachten, hij ware tot Jezus niet gekomen. De Farizeeën waren nu zeer verbitterd, omdat zelfs een uit hun rangen door Jezus genezen was en openlijk zijn zonde bekende, de zonde waaraan zij zich eveneens schuldig wisten. Wanneer hij wegging, verspreidde zich het gerucht van zijn Fascikel 20 1688