Hij besprenkelde haar door middel van de kleine tak met wijwater, bad, nam haar bij de hand en sprak: “Meisje, Ik zeg u, sta op!” Terwijl Hij bad, zag ik haar ziel in een donkere bol tot haar mond naderen en erin trekken; zij opende haar ogen, volgde het heffen van zijn hand, richtte zich op, trad van haar bed en wendde zich tot haar ouders, die haar onder hevig wenen en snakken ontvingen, waarop zij zich voor de voeten van Jezus neerwierpen. Hij zei dat men haar iets te eten moest brengen, nl. druiven en brood; dit geschiedde; zij at en sprak. Jezus vermaande de ouders ernstig deze weldaad en barmhartigheid van God dankbaar aan te nemen, de ijdelheden en genoegens van het vlees en van de wereld radicaal te verzaken, de nu aangepreekte boetvaardigheid te volgen en ook hun kind, dat nu ten tweeden male tot herleven was teruggekeerd, niet tot een prooi van de (eeuwige) dood groot te brengen. Hij verweet hun geheel hun werelds gedrag, hun aardse mentaliteit en lichtzinnigheid, waarmee zij de genade van de eerste opwekking hadden beantwoord, ook de schuld welke zij na die weldaad op zich geladen hadden: immers, in deze korte tussentijd was het meisje een veel erger dood, namelijk de dood van de ziel tegemoet gegaan. Het meisje was diep geschokt; het weende en Jezus waarschuwde haar tegen de ogenlust en de daaruit voortvloeiende zonden en zei haar, terwijl zij van de druiven en het brood at, dat Hij voor haar gezegend had, dat zij voortaan niet meer vleselijk leven, noch de drift van haar zondig bloed volgen mocht, maar dat zij zich met het brood des levens, met het woord Gods moest voeden; dat zij verstorven moest zijn, geloven, bidden en godgevallige werken verrichten. Fascikel 20 1684