wezen van de volmaaktheid behoort, zo is het verlangen, de wil niet te moeten lijden, reeds zelf een onvolmaaktheid. Wij waren volmaakt geschapen, en moeten volmaakt herboren worden. Alle genezing is daarom een louter onverdiende genade en barmhartigheid jegens arme zondaars, die niet alleen de ziekte, maar zelfs de dood verdiend hebben, maar waaraan de Heer door ZIJN dood diegenen ontrukt, die in Hem geloven en een leven leiden volgens dit geloof. *** Zo zag ik Jezus ook heden vele bezetenen, lammen, waterzuchtigen, jichtigen, stommen, blinden, bloedverliezende vrouwen en zwaar zieken genezen. Vaak zag ik dat Hij iemand die nog staan kon, voorbijging. Er waren ook zulke onder, die reeds dikwijls verzachting van Hem bekomen hadden, en zonder ernstige bekering weer naar lichaam en ziel hervallen waren. Toen Jezus hen voorbijkwam, riepen zij: “Heer! Heer! al deze erge zieken geneest Gij, en ons geneest Gij niet! Heer! erbarm U over mij, ik ben weer ziek!” Toen zei Hij: “Waarom strekt Gij uw handen niet naar Mij uit?” Zij strekten nu allen hun handen naar Hem uit en riepen: “Heer! hier zijn onze handen!” Maar Hij antwoordde: “Deze handen strekt gij wel uit, maar de handen van uw harten kan Ik niet vatten; gij houdt ze terug en gesloten, want gij zijt vol duisternis!” Deze gedachte zette Hij nog verder uiteen, en daar sommigen zich bekeerden, genas Hij hen; anderen bekwamen nogmaals slechts verzachting, en nog anderen sloeg Hij weer over of stelde Hij uit. Fascikel 19 1556