Voorts sprak Hij nog lang over het gebed en de goede werken, de biddende Farizeeër en de tollenaar, hoe men zich op de vastendagen net aankleden en zalven moet en niet met zijn godsvrucht voor de mensen mag pralen. De mensen die hier door de Farizeeën en Sadduceeën veel last aangedaan werden, voelden zich door Jezus’ woorden zeer getroost. De Farizeeën en Sadduceeën van hun kant waren zeer woedend bij het zien van de vreugde, die in de bijeenkomst heerste en bij het horen van zijn prediking, doch vooral, toen zij daarna Issakar gezond onder het volk zagen verschijnen en de vreugde op zijn gelaat zagen stralen, terwijl hij met zijn huisgenoten en de leerlingen van Jezus aan het volk, dat op de stenen banken plaats genomen had, de spijzen uitdeelde. Bij dit zien geraakten zij in zulk een verbittering, dat zij met geweld op Jezus toe drongen; het leek ernaar dat zij Hem gevangen wilden nemen en zij begonnen Hem weer wegens zijn genezingen op de sabbat te lasteren en te versmaden. Jezus vroeg hen of zij nu niet beter eens kalm zouden luisteren naar hetgeen Hij hun wilde zeggen. Hij plaatste hen in een kring en herhaalde opnieuw zijn gewone gelijkenis, terwijl Hij zich richtte tot de hevigsten onder hen: “Indien gij op een sabbat hier in de bron laagt, zoudt gij niet verlangen eruit getrokken te worden?” En op deze manier redeneerde Hij voort met het gevolg dat zij weldra vol schaamte de een na de ander van daar weggingen. Nu verliet Jezus met enige van zijn leerlingen de stad, daalde dieper in het dal af, dat westelijk van hier zich van zuid naar noord uitstrekte en verdween. Fascikel 19 1439