de geschiedenis van de man, die op weg naar Jericho in de handen van bandieten gevallen was; de priester en de leviet gingen hem voorbij, maar de Samaritaan nam hem op en zalfde zijn wonden met olie en wijn. Deze geschiedenis was bekend; ze had werkelijk plaats gehad en wel niet ver van Jericho, in de eerste tijden. (In nr. 402 zegde de zienster: “Lang vóór Christus”). Dit medelijden van de leerlingen met de gewonde en hun vreugde over de goede daad van de Samaritaan, was voor Jezus het aanknopingspunt voor een nieuwe parabel in dezelfde trant. Hij begon vanaf Adam en Eva en hun val in de zonde, die Hij eerst eenvoudig verhaalde, zoals hij in de bijbel staat (Gen. 3). Hij beschreef hoe ook zij, na om hun zonde uit het paradijs verjaagd te zijn, met hun kinderen in een woestijn, door rovers en moordenaars onveilig gemaakt, terecht kwamen. Door de zonde geslagen en gewond, lag de arme mens daar in de woestijn machteloos neer. Ondertussen deed de koning van hemel en aarde al het mogelijke om de arme mens hulp te verschaffen; - Hij gaf hem de Wet en - zorgde voor bekwame priesters en - zond vele profeten met de nodige hulp- en geneesmiddelen om de gewonde te verzorgen en te genezen, maar allen zijn het ongelukkige slachtoffer voorbijgegaan, zonder de geslagene doeltreffend te helpen; de mens bleef ziek en gewond, doch, het moet gezegd, gedeeltelijk was het zijn eigen schuld, omdat hij, niettegenstaande zijn nood, de aangeboden hulp hooghartig afwees. Fascikel 15 883