en onderrichtte hen; de leerlingen gingen gedeeltelijk alleen in enige huizen en verklaarden aan de bewoners de onderrichtingen van Jezus en de verschijning bij zijn doop. Saturninus doopte verscheidene grijsaards, die niet meer naar de doop van Joannes waren kunnen gaan; zij goten van het doopwater van Christus uit de doopvijver van het Jordaaneiland in het water uit de bron der spelonk naast de geboortegrot. De ouderlingen knielden neer; hun lichaam was tot op de borst ontbloot. Vóór hen stond een groot bekken; zij bogen het hoofd er boven en ontvingen het doopsel. In de formule van deze doop, zoals in de uitdrukking die Joannes bij Jezus’ doop gebruikt had, werd gewag gemaakt van de naam Jehova en van de gave der drie eigenschappen (fasc. 10, nr. 292). Daarenboven werden er de woorden ‘In de naam van de Gezondene’ aan toegevoegd. Bij de doop van Joannes had een algemene zondenbekentenis plaats, doch bij die van Jezus beleden zij hun zware zonden in het bijzonder, verwekten er een akte van berouw over en bekwamen vergiffenis. Meestal bracht Jezus de nachten eenzaam in gebed op de heuvelen door. Op het einde van zijn verblijf bij de herders in deze dagen zegde Hij tot de leerlingen dat Hij nu een tocht alleen wilde ondernemen naar de mensen die Hem en zijn vluchtende ouders liefdevol ontvangen hadden, dat Hij daar zieken wilde genezen en een zondaar bekeren. Geen voetstap van zijn heilige ouders mocht ongezegend blijven. Allen die Hem toen gastvrijheid en liefde bewezen hadden, wilde Hij opzoeken en op de weg van de zaligheid brengen. Alle weldaad en barmhartigheid was hier, zoals trouwens reeds vroeger en te allen tijde, een aandeel aan, en een bevordering van de zaligheid geweest, en zou dit te Fascikel 11 277