Ofschoon de Farizeeën de voorzegging van Simeon en Hanna bij zijn opdracht in de tempel kenden, hoewel zij zijn wonderbare leerrede van twaalfjarige knaap gehoord hadden, waren zij verstokt gebleven; zij hadden toen wel inlichtingen ingewonnen nopens de familie van die jongen, en in de laatste maanden van de leraar, maar die familie was hun te onaanzienlijk, te arm, te verachtelijk voorgekomen: zij wilden een schitterende Messias. Lazarus, Nikodemus en vele andere aanhangers van Jezus geloofden steeds stilzwijgend dat Hij geroepen was om met zijn leerlingen Jeruzalem in bezit te nemen, hen van het Romeinse juk te bevrijden en het joodse rijk te herstellen; het was toen juist gelijk nu (d.i. in de laatste jaren van Napoleon) dat iedereen gaarne als redder begroet de held, die aan zijn vaderland het oude regiem en bestuur, de geliefde vrijheid en onafhankelijkheid van vroeger teruggaf. Ook toen wisten de mensen niet dat het rijk dat alleen ons kan baten, omdat het ons het ware Heil aanbrengt, niet van deze wereld vol zonde en boetelijden is. Ja, wel verheugden zich op sommige ogenblikken Jezus’ vrienden bij de gedachte dat het met de hovaardige tirannie van deze of die volksverdrukker weldra uit zou zijn, maar niemand waagde het met Jezus daarover te spreken; zij waren allen vol ontzag en bleven in hun onzekerheid, omdat geen enkel teken, gebaar of woord van Jezus er op wees dat hun hoop gegrond was. 254. Na de maaltijd gingen zij in een bidplaats (van het huis; vele rijke huizen hadden een eigen synagoge, nr. 437). Daar sprak Jezus dan een dankgebed uit, omdat de tijd van zijn werk en zending nu aangebroken was; dit was zeer aangrijpend en allen weenden; ook de vrouwen waren er aanwezig, maar op de achtergrond; zij baden nog gezamenlijk algemene gebeden. Jezus zegende allen en werd dan door Lazarus naar zijn slaapvertrek gebracht. Deze kamer of cel was in Fascikel 10 155