Palestina Voor Jezus’ openbaar leven Ziet Hem het Heilig Land doorreizen, op zoek naar zielen overal, en kwistig weldaden bewijzen en wondren strooien zonder tal! Spijts de zon die gloeit, is Hij onvermoeid; Hij trekt heen en weer, bergen op en neer. En zijn liefdrijk woord waarschuwt wie Hem hoort, in te gaan door d’enge poort! A. De naam Palestina. In zijn verste oorsprong gaat de naam terug naar het Hebreeuwse woord ‘palistim’, in het enkelvoud ‘pelisti’, d.i. ‘Filistijnen’, ‘Filistijn’. Hiermee wordt in de Bijbel aangeduid de oude volksstam, die vele eeuwen vóór Christus in Kanaän binnendrong en zich verspreidde en vestigde in de schone, ruime, vruchtbare kustvlakte vanaf Jaffa in het noorden tot ver voorbij Gaza in het zuiden Velen menen dat ze daar vandaan hun naam gekregen hebben, die zou betekenen: ‘indringers’. Vervormingen hadden plaats in die naam. Als zelfstandig woord en landnaam komt Palestina niet voor in de Bijbel. Eerst deed de benaming dienst als bijvoeglijk naamwoord in de Griekse uitdrukking: Palestijns land, Palestijns Syrië, d.i. Palestijnse provincie ingelijfd bij Syrië. Zelfstandig werd de Fascikel 8 80