Aan de westvoet van de keten heeft men de smalle kustvlakte die

van noord naar zuid even verbreedt als een gevolg van de

uitwijking van de kust naar het zuidwesten.

Aan de oostkant van de keten loopt de Jordaanvallei, die van

noord naar zuid een sterk verval heeft: bij het meer Hoeleh of

Merom is het niveau van de vallei 2 m boven de zeespiegel, bij

het meer Gennezaret 212 m er onder, bij de Dode Zee -394 m.

Op de hoogvlakte en hoogste hellingen van die bergketen ontstaan

ontelbare ravijnen die bij hun oorsprong meest onbeduidende

bodemplooien zijn, doch in hun afdalende loop hetzij westwaarts

naar de Middellandse Zee, hetzij oostwaarts naar de Jordaanvallei

hun bedding steeds dieper uitgraven.

Wanneer nu twee ravijnen zich verenigen, sluiten ze een soort

landtong in, die verschillen kan van vorm, maar meest drie- of

vierhoekig is. Van beide vormen vindt men een voorbeeld op

onze kaart van Jeruzalem (zie grote kaart 3). Versterkte steden

zijn niet zelden op zulke landtongen gebouwd. Om ze

oninneembaar te maken behoefde men dan slechts aan één kant

die tong of soort schiereiland stevig te versterken om ze schier

oninneembaar te maken. Aan de drie andere kanten was langs de

diepe ravijnen een minder sterke muur voldoende.

Ook het oorspronkelijke, zowel als het uitgebreide Jeruzalem lag

op zulk een landtong, op een niveau van gemiddeld 750 m boven

de zeespiegel.

C. Nadere beschrijving van de ligging van het Jeruzalem uit

Jezus’ tijd.

Het Jeruzalem uit Jezus’ tijd was dus aan drie zijden door diepe

ravijnen ingesloten. Aan de westkant had men de Geënnom- (of

Ben-Hinnom)vallei, nu wadi er-Rabâbi geheten; ze loopt een eind

ver langs de stad naar het zuiden, wendt zich dan naar het oosten

en omsluit zodoende de gehele zuidkant van de stad.

Fascikel 8