dan elk blaadje en het minste bloempje beschouwd als een boek, waarin ik las. Iedere vogel, elk voorbijsnellend dier, alles wat mij omgaf, onderrichtte mij. Bij het zien van elke vorm en kleur, bij het nagaan van elk bladgeraamte, nerf en ader, kreeg ik allerhande verheven gedachten. De mensen dan, aan wie ik ze meedeelde, aanhoorden soms met verbazing mijn bedenkingen, maar toch gebeurde het meer dat ze mij erom bespotten; hierom gewende ik me er ten laatste aan, dergelijke beschouwingen voor mij te houden, want vroeger meende ik, – en ik meen het nog soms – dat zo iets aan alle mensen overkomt en dat men nergens doeltreffender leert dan in de natuur, dit A-B-C-boek dat God zelf heeft geschreven. (cfr. fasc. 12, nr. 385, voetnoot 142). Terwijl ik heden in mijn beschouwingen de kleine Joannes in de woestijn weer volgde, zag ik opnieuw, zoals vroeger, zijn gehele handel en wandel; ik zag hem spelen met bloemen en dieren; vooral de vogels waren zeer gemeenzaam met hem. Wanneer hij rondwandelde of geknield in gebed lag, kwamen ze op zijn hoofd neergestreken. Ook legde hij vaak zijn staf horizontaal tussen de takken en dan kwamen op zijn stem vele bonte vogels aangevlogen, die in de rij op zijn staf gingen zitten; hij keek ze aan en richtte vertrouwelijk het woord tot hen, als gaf hij les; ik zag hem ook andere dieren in hun schuilholen volgen, ze voeden en navorsend beschouwen. (Geen commentaar). Dood van Zakarias en Elisabet. 189. Joannes in de woestijn had nu ongeveer zijn zesde jaar bereikt. Eens begaf Zakarias zich met offerdieren naar de tempel en Elisabet maakte gebruik van zijn afwezigheid om aan haar zoontje in de woestijn een bezoek te brengen. Nooit heeft Zakarias Fascikel 7 799