De Grieken vierden dit feest reeds lange tijd vóór hun afscheuring van de Kerk. Van de aanleiding tot het vieren van dat feest door hen, herinner ik me nog wat, doch niet meer gans duidelijk. Ik zag nl. hoe een heilig man, ik meen het was de H. Sabas, een visioen had, dat betrekking had op de Onbevlekte Ontvangenis van Maria. Hij zag op een wereldbol het beeld van de H. Maagd, die de kop van de slang vertrapte en hij begreep daaruit dat alleen de H. Maagd niet door de slang gewond was geworden en Onbevlekt Ontvangen was89. Ik zag ook dat de Griekse Kerk, of althans een bisschop van de Grieken, dit niet wilde of zou aannemen, ten ware dit beeld over de zee tot hem zou komen. Hierop zag ik Maria’s verschijning over de zee naar hun kerk zweven en zich in de kerk boven het altaar vertonen; het gevolg ervan was dat zij het feest onmiddellijk invoerden. Zij bezaten in die kerk een levensgroot beeld, door de H. Lukas zeer natuurlijk, als levend geschilderd; het droeg een wit kleed en een sluier; zij hadden dit beeld, als ik het goed voorheb, bekomen uit Rome waar zij slechts een borstbeeld bezitten. De Grieken hadden dat door Lukas geschilderde beeld boven een altaar geplaatst, en wel op hetzelfde punt waar de verschijning van de Onbevlekte Ontvangenis zich 89 De H. Sabas, van wie K.E. hier spreekt, stierf anno 500. Hij is bekend als een vurig Mariavereerder. “De Grieken”, zegt K.E., “vierden dit feest al lang vóór hun afscheuring.” *** “Op 5 juli 1835 las ik”, zegt Brentano, “in Baronius’ aantekeningen op het Romeinse Martelarenboek, 8 december, dat te Rome de sforzaanse bibliotheek een manuscript bezit, getekend nr. 65, met een redevoering van keizer Leo van Konstantinopel. Deze besteeg de troon in 886 en uit die redevoering blijkt dat het feest van Maria’s Onbevlekte Ontvangenis toen daar reeds lang gevierd werd. Ook wordt er van dat Mariafeest reeds melding gemaakt in het Martelarenboek van Joannes Damascenus (+ 754)”. (Zie Petrus Canisius, De Beatissima Virgine Maria, lib. I, c. 7, en Galatinus: De arcanis catholicae veritatis, lib. 7, c. 5). Fascikel 2 165